Ne melanetmiş yokluk, reva saymış kuluna
Muhtaç etmiş köpeğin, önündeki yalına
Bak dökmüş ganimeti, zenginlerin yoluna
Acımadan seriyor, lanet olsun yokluğa.

Fer kalmamış açlıktan, nefesler küf kokuyor
Kadermiş fukaralık, belimizi büküyor
Her akşam sefaletlik, kabus olup çöküyor
Nefsimizi geriyor, lanet olsun yokluğa..

Bir sofrayı düşünki, kıtlıktan kalmış gibi
Aş yavan ekmek yavan, beddua almış gibi
Kaderine küsüpte, fizana salmış gibi
Her cefaya bürüyor, lanet olsun yokluğa.

Bunca varlık içinde, yokluğu yaşıyoruz
Dökülen artıklara, mecalsiz koşuyoruz
Bir lokma ekmek için, çöpleri eşiyoruz
Bize ayak sürüyor, lanet olsun yokluğa.

Örümcek gibi sarmış, düşmüyor peşimizden
Hamur bile geçmiyor, dökülmüş dişimizden
Bu kargaşa içinde, serilmiş leşimizden
Çiğnedikçe sürüyor, lanet olsun yokluğa
Ezildikçe vuruyor, lanet olsun yokluğa...



Cemal İNAN.