Sargısız yaralarım var benim.
Öldürmeyen, Lakin
Kangren olmaya ramak kederimi
İçten içe kurtların kemirdiği...

Kör ve sağır duyuların kirişinde
Ben kime anlatayım can yitiği acılarımı
Kime duyurayım
Tiz mavzer çığlığım yırtarken göğsümü...

Hangi ezanın secdesinde duası kabul olur niyazlarımın
Selası okunurken çocuğumun akranlarının...

Hep bir kara tren geçer gözlerimin perdesinden
İçinde yüzlerce
Türkmen,
Filistinli,
Halepçeli
Rojovalı
Adı çocuk
Lisanı çocuk
Ülkesi olmayan küskün ,hüzünlü bakışlar
El sallar olmayan elleriyle...
Tekrar utanırım insan olmaktan.

Aniden
Çocuğumu düşünürüm bir de ölümü
Ya gölge gibi yapışırsa yakasına
Nasıl söker alırım ecelin ellerini
Feryadını kim susturur yüreğimin.
Dayanıklı cüssem
Devrilip küçülmez mi acıyla...

Çökerim bir taş duvar dibine
Yedi kat zindanda zincir vurulur çaresizliğime
Arştan sesi gelir meleklerin
"Anladın mı şimdi bizi anne"
Bir daha ölür
Bir daha vurgun yer insanlığım.

İşkence ustasının elinde ferman
Köpük köpük salyasıyla
Salgını kendinden olanlara sirayet
Aşısı olmayan bir hastalıkla taraf buluyor ölüme.

Yem ediyor insanlığı tokluğun çıkar nefasetine.
Tekbirsiz katlediyor inancını haramla
Arsızca yüzüne sürüyor,
Sebil gibi içiyor adanmış süt kuzularının kanını.

Kanadını kırıyor özgürlüğün
Bir güvercin tedirginliğinde yaşıyor
Kolsuz bacaksız sabiler.
Ve bir şarkı düşüyor dillerinden
"Penceresiz kaldım anne"

Umudum baki olmazsa
Geceye kör baksın gözlerim
Ve,
Sabahın ziyadesi ziya olup
Nurdan gülüşlere imza atmazsa

www.youtube.com/watch?v=dzdEri0f6Gs

Dilek USTA