sana yazmayalı ıslak kaldı yemenimin ucu
kurudu ömrümün çiçekleri düşlerimde
ki bir bombanın lanetli ateşine tutuştu çocuksu hayalleriniz
biz öldük siz yetim kaldınız merhametin kan emici medeniyetinde
gölge çiçekleri açtığından beri benim ülkem yas tutuyor



kan çiçekleri açtı öksüzlerin düşlerinde
yutkundu açlığa tok ömrünüz
viran kalan şehirler gölge çiçeklerine büründü
karanlıklar rüya görmez oldu masum uykuya dalan bebeklerde
çıngıraklı yılanlar ürüdü it sinmiş viran şehirlerde



nerede mülteci bakışlı çocuk görsem ruhuma demir parmaklı özgürlük batar
söyle sen hangi özgürlükten bahsediyorsun
masum çocukların kanları hala medeniyetin yalanlarından damlarken
can kırıkları toprağa kardelen kefenli melekler gömer
o yüzden bahar barut kokar kınası solgun gelinlerin ellerinde



kirli puslu zamanın öfkesi ecele pul yapıştırır
gölgeleşir güneşin gülen yüzü
masum çocuklar kirli paslı ellerinde masumiyet biriktirir
sen ise çamurlaşmış insafını görürsün
işte o yüzden yer yeksan olur tüm insanlık



Mahmudiye Düzkaya