AŞKIN GÖLGESİNDE
biliyorum
sen bensin
ben de sende bir hayal
Senli düşler kurarken
birbirimize gölgeyiz sanki
sırf bu yüzden
ısındığım doğrudur
güneşimin gölgeni sevmesi bu yüzden

yokluğunun
az ötesindeyim
bir ölüm uzaklığında
toprak gibiyim yani
börtü böcek ya da bir bakteri
leş gibi bırakacağım gölgemi arkamda
birileri teneffüs edecek havamdan
gideceğimden değildir
üzüntüm

Yapılacak varsa işleri insanın
yarım kalmışsa sevda
su gibi ateş gibi
hava da nefes de
hepsi nafile

farkımı biliyorum
ölmeyeceğim artık
bu naçiz bedenim
iki dal çiçek açacak
cana karışmak
ayrı bir bedel
ölmenin acizliği
hayatı taşımanın yanında bir hiç

bir hayli düşündüm
derdim bu değil
sana kavuşmak
gidince uzağına ölümün
düşündüğünün ötesindedir beden
belki de bitiş; giden değildir
ne kadar kaldığındır; yaşamak.
belki de ölü bir ruhu
öpmektir alnından.

E. Emine MÜJDECİ