Açıp gönül bahçeni, güzelliğin ser bana,
O gülistan gönülden, bir demet gül der bana.
Sen, İstanbul’u seyret, ben, senin gözlerini,
Gözlerinin renginde bir İstanbul ver bana…

Gülüşünde, bir Boğaz esintisi var senin,
Yüreğindeki sevgi, İstanbul kadar, senin.
Sohbetindeki lezzet, zarafetin, yâr, senin
İstanbul’dan ve aşktan, şiirler söyler bana…

O bembeyaz gülüşün, martılara yüklenip,
Üstüne, Marmara’nın mavisinden eklenip,
Peşinde, sevgi dolu bulutlar sürüklenip
İstanbul ve sen kokan rüzgârlar eser bana…

En güzeli sendedir ve İstanbul’da güz’ün,
İstanbul kadar güzel, hazanda bile yüzün.
Saçların ve yapraklar…Kızıl- sarı bir hüzün,
Bir hazan tablosuymuş gibi akseder bana…

Şimdi, yasla başını göğsümün üzerine,
Bırak, dalayım bir an, gözlerinde derine;
Âşık olduğum şehrin, üzgün hâli yerine
Gözlerinde gülen bir İstanbul gönder bana…

Gözümde hep İstanbul ve sen varsın, silemem,
Bu iki aşkla doldum, başka sevda dilemem,
Bu şehirde ve sende, ne füsun var, bilemem,
Gözlerin, bu efsunun esrarını der bana…

Gözlerinin renginde bir İstanbul ver bana…

Ünal Beşkese