Güçsüzdü,fakirdi,yalnızdı
Sakattı üstelik biçare
Hayatı yoksullukla geçmişti
Bulunmamıştı derdine çare

Eski pantolonlu,yırtık ceketli
Gördüğümde onu, bir tuhaf olurdum
Zayıftı,inceydi,değildi etli
Bayram namazında, yanında dururdum

Kırk veya kırk beşti yaşı
Akrabam ve babamın arkadaşı
Çocukları çok severdi
Kurtulmazdı onlardan başı

Otuz-otuz beşti,evlendiği yaş
Sakattı,yürürdü yavaş yavaş
Hasta yatağında bile yalnızdı
Derdi olmuştu ona arkadaş

İmamasız tespih tanesi gibi
Bir yavrusu kaldı,adı: HALİT
Ufacık,tombul bir sabi
Allah’ım,onu artık sen büyüt

İki tarla,iki inek
Geçiminin hepsi buydu
Kader,ona da razı olmadı
Geldi,gömleğini soydu

İnsanoğlu sakın ha!
Dünya malına kanma
Ölüm,işte böyledir
Onu atlatırım sanma

Kim demiş ki kalacak
İnsanoğlu dünyada
Hepimiz öleceğiz
Ne lüzum var feryada...

Abdurrahman kahraman