Büyütmez isyanın kütüklerin sağlamsa
Çentip dururken
Taki gücü tükenene kadar
Umut varsa beklentinin sonunda
Yaşamın sırlarını biliyorsan eğer


Gözlerin yaşı dokunur yüreğine
Muamma sayılınca
Ürkütmez Yokuşların umudunu
Teselli buldukça çabasından


Ömür defterinin kabarmıştır sayfaları
Sildiklerini saymazsan
Arada bir karalar sın üzerini
Canını yaktığını gördükçe
Ayırdığın parçaları düzenler gibi


Zaman büker belini ne el tutar, ne ayak
İki büklüm kamburken
Armağan verilen can hayattan bıkar
Gözlerin feri yok iken bakışlarında
Ansız tükenişin hissi sarar içini
Son durağını andırır
Demlenmiş geçmişin katran karası çaydır
İç içebilirsen zehir zıkkım olduğunda



Bir ömür nedir ki, umut ipliği kadar ince
Şu benim, senin denilen toprak nerede?
Feleğin çemberinde tökezler sin anında
Yalan olan ömür, bir boşluktan ibaret
Dolmuş içine ziyan zebil nice


Gel de yaşa yaşayabilirsen
Sevincine bin kederi katarken
Düşündün mü ? Üstüne kara toprak inerken
Ömür dediğin toprağa karışan bedendir


Nesrin Önem Demir
16. 06. 2015