Ben Piyangocu Hikmet
Umut alır umut satarım gece gündüz
Umut ekerim yüreklere beyinlere
Kerpiçten sobalı evlere
Zenginler bile uğrar ara sıra yanıma
Umut Taciri diyorlar ya
En çok da o dokunuyor kanıma
Bizimki bir nevi baba mesleği
Tayyare Piyangosu’na kadar gider geçmişimiz
O da almış satmış Cumhuriyet’in ilk yıllarında...


Arada tutturanlar gelir
Üç beş kuruş sıkarlar elime avucuma
Çoğusu da tanımaz ya da yolunu değiştirir
Ortağı mıyım paranızın canım
Beklediğimiz sadece ufak bir gönül alma...


Gündüzleri yayan dolaşırım Ankara’yı
Kar yağmur çamur demeden
Satamadım mı biletleri
Bazen kesilirim yemeden içmeden.


Geceleri barlar diskolar mekanım
Denk gelirse kahvelere dalarım
Çoğu zaman sokmazlar içeriye
Giderim iki adım geriye
Geçim derdi naaparsın...


Ben Piyangocu Hikmet
Umut alır, umut satarım gece gündüz
Adamı bir gecede yerin dibine batırır
Bir gecede göklere çıkartırım
Umut ekerim tepelere direklere, çocuklara büyüklere
Başka iş bilmem yıllardır...


Gün olur kimseler almaz
Yıl başlarında önemli günlerde
Elimde bir tane bile kalmaz...

Çıkmaz çıkmaz diyenlere tek lafım vardır
İhtimal çok düşük de olsa
Otuz milyonda bir; ya çıkarsa...