Sus ey Yâr
Kelimelerimin boynuna dayayıp
İbrahimî bıçakların kör kesmezliğini
Dilim dilim dilimledim şekvâmı
Dilimin söz y’arıklarına

Sus Yâr
Tuz diye Sen b’astım
İç ağlamalı yaslarımın
0 rh Pozitif k’ayıplı y’anlarına
Sus Yâr
Sus





Hâni
Gözlerimi çekip
Tüm görmüşlüklerimden
Kıyısı yağmalanmış bir ülke eylesem
Ve
Sen
Ayak izlerini bıraksan sadece
Ağıt kokan
Açık kahve toprağıma desem
Sonra alsan başımı iki elinin arasına
Vura vura boşaltsan
Ters yüz etsen içini meselâ
Kurtarsan beni tüm ağırlıklarımdan
Göğsünün Sol’uyla işim olmaz desem
Sen sağ yarımına yasla tükenişlerimi



Sesin şiirler okusa
Saçlarımın kafes ardı eylemlerine
Bellik bellik kâfiyeler dökülse
Omuzlarımdan aşağı
Tek tek çözsen, açsan örgüleri
Avuçlarına dökülsem
Süzülsem kollarından sinene
Biraz kendim olsam
Biraz kendimi bulsam
Kelimelerinin çığlık çığlık hâreminde
Sus Yâr
Sus



Sırtımı yaslayıp Kuzeyine
Ağlasam biraz dizinin Güneyinde
Sen Kürtçe birşeyler söylesen hâni
Ben tüm anlamazlığımla
Kendime sözlükler biriktirsem
K’ayıp lisânımın kekemeliğinde
Boş ver desem
Anlatmaya çalışma
Ben anladığım kadarıyla Ben’im
Senin meâl mütercimliğinde
Ve
Kapasam gözlerimi
Bal kabağına dönüşse faytonum
Gözlerimin tekini düşürsem kapı eşiğine
Tükensem
Tükensem