Vuslat zinciri kopmuş gönül bağın sarmıyor
Özlemle koşup bana ermiyorsan neyleyim
Niyetin gelmek ister ayakların varmıyor
Kavuşmaya icazet vermiyorsan neyleyim

Yakın olmak zor muydu gittin uzağı seçtin?
Verdiğin hükümlerle kalbimi yıkıp geçtin
Dikenli bir tel gibi batıp kanımı içtin
Bıraktığın izleri görmüyorsan neyleyim

Seni çok seviyorum derken inandım kandım
Özünde samimidir sözünde durur sandım
İçim ürperdiğinde ah çekip seni andım
Ettiğin yeminlerde durmuyorsan neyleyim

Çöktüm duvar dibine sardım bir tek sigara
Yaktım tüm anıları dumanı gitsin yâra
Ciğerlerine çeksin olsun içinde yara
Benim bu efkarımı sormuyorsan neyleyim

Kafkasi sana karşı asla kusur etmedi
Canımdan can istedin aldın yine yetmedi
Bırakıp ele gittin derdin hâla bitmedi
Bakıpta varlığımı görmüyorsan neyleyim
Göz ucuyla bir selam vermiyorsan neyleyim

Osman Onuktav
Kafkasi