Baharla birlikte belki nazlanır
Boz bulanık akar O’nun selleri.
Âdetâ okşuyor vakt-i seherde
Ilgıt ılgıt eser O’nun yelleri.

Çok farklıdır endâzesi, malası
Zengibar Kalesi, Tohma Havzası
Ne bir eksiği var, ne de fazlası
“Otuz yapraklı”dır O’nun gülleri.

İşini güzel yap bırakma şansa
Bilim, ilim değil, eğer ki zansa
Aşkın nârı ile her kim ki yansa
Dosta doğru gider O’nun külleri.

Sakın aldatmasın köşk ile yalı
Helâlden değilse neylersin malı
Öyle lezzetli ki kekik ray’halı
“Anzar”ı aratmaz O’nun balları.

Yığılmış üst üste gam ile keder
Zannetme ki dünya hep böyle gider
O kadar tatlı ki gönlü mest eder
Ruhları okşuyor O’nun dilleri.

Bedeni örtmeli ruhun giysisi
Kolay değil adam etmek huysuzu
Somuncu Baba’sı, gülü, kaysısı
Farklıdır yeşili, O’nun alları.

Elbet bir olmalı özüyle, sözü
Ayağında gerek mü’minin sözü
Mevlâ’ya çağırır kemanı, sazı
Farklı ses çıkarır O’nun telleri.

O hazzı, lezzeti bilenler bilir
Hâl hatır orada en önde gelir
“Gönül ayağıyla” yürür, yükselir
Ne güzel bir hâldir O’nun hâlleri.

Cemre gibi düştü içime sızı
Kesme hizmetteki o güzel hızı
Tesettüre uyar gelini, kızı
Hayâ, iffet kokar O’nun şalları.

Haram katma elindeki pidene
Canım fedâ, kör nefsini güdene
Açıktır kapısı; gelen/gidene
Şifâ dağıtıyor O’nun elleri.

Dergâha girenler tâzimle girer
Âdetâ gönlünü yerlere serer
Bu yola kim girse murada erer
Ne güzel bir yoldur O’nun yolları.

Nice güzellikler saklanmış sırda
Gönül kırma n’olur; çok şeyler kırda
Öyle bir kap ki bırakmaz darda
Tutunacak daldır O’nun dalları.

Rabb’im sırlarını bizden saklıyor
Kula belâ verip sabrın yokluyor
Gönlünü herkese açmış bekliyor
Şefkâtle dopdolu O’nun kolları.

Kendini birden de bir eden Allah
Bizleri kendine yâr eden Allah
Her şeyi yok iken; var eden Allah
Kullar ne yapsa da O’nun kulları…

Hanifi KARA

Not: Bu şiir 2002 yılında Darende Somuncu Baba Vakfı
tarafından düzenlenen şiir yarışmasında 3.’lük ödülü almıştır.