İçimi ürperten, telaş sarıyorken ansızın
Ruhun derinliklerine kadar iniyor ucu
Saplantı olmuş beynimi kurcalayan
İnişli çıkışlı pusulasını yitiren kalbimde
Sancısı saplandıkça sol yanım acıtıyor
Sevdama dayatıyor, kaybetmekten korkarım


Ellerim bomboş uzatınca çare arar gibi
Alabora olan geçmişinin ardından
Tesellisi imkansız biliyorum
Yerlerde sürünen haşereden beterim
Ayaklar altında ezildikçe sesim çıkmaz
Aklımı kaçırıp, kaybetmekten korkarım


Yapayalnızım, bu hayata katlanırken
Yokuşları çok yaman tökezleyip düşerim
İpin ucu salınmaz, kör düğümle bağlanmış
Hangi tarafa baksam kader çıkar karşıma
Karanlıkta kaldıkça gözler örümcek ağlı
Umut ışığı görüp, kaybetmekten korkarım


Duvarlar öyle kalın işlenmiş arkası görünmüyor
Gönül çaresiz ,gönül fukara dermanı bulamıyor
Saça beyazlar dolmuş, buna hesap veremiyor
Taş koyulmuş yollara sert kayalar biçimde
Haksızlık beli büker , doğrulamaz olur da
Can bedene darılmış, kaybetmekten korkarım


İmtihanım belkide bana verilen ceza
Geçmekte var, kalmakta sonunda
Direnip duruyorum engebeli yokuşlarımda
Molasız yürüyorken kaldırım taşlarımda
İncelmiş tabanlarım bu yükü taşımazsa
Yolun sonunu bulup, kaybetmekten korkarım


Nesrin Önem Demir
11. 06. 2015