Uçurtmalar bağla pamuk ipliğine,
Kaybolduklarını göreceksin zora geldiklerinde.
Ve hayatı öğreneceksin,
Keşke hep cahil kalsaydım diyeceksin belki de.
Beyhude çabaları kendine pusula bileceksin.
Oysa ne çok okuyan ne de çok gezen bilir hayatı.
En çok çeken bilir bu derdi belayı.
Günü geldiğinde öğreneceksin.
İçinde biriken pişmanlıklar haddini aştığında.
Sen dibini görmediğin boşluklarda gezineceksin.
Sonra bir umut bekleyeceksin,
Biri gelip de çıkarsın diye beni,
Çırpındıkça daha bir batacaksın.
Ne bir gören olacak ne de duyan seni,
Mahşeri yaşayacaksın evrende.
Sonra en çok korktuğun ölüm gelecek.
Hiç farkında olmadan göç edeceksin bu diyardan.
Gitmek istemeyeceksin çünkü yaşayamadıkların var.
Ne bir şeyler alabilirsin yanına,
Ne de bir şeyler toplayabilmişsindir götürmek için.
Artık gidecek bir yerin yoktur.
Ve usulca fısıldayacaksın boşluğa;
‘’Bu benim eserim’’...