hüznün gözleri bağlanmış ağlayamıyor
acının elleri dağlanmış dokunamıyor
yangına su dökenin tutuşurmuş evi
sönmezmiş ateşi ve dinmezmiş elemi!
insan bunu ölürken yaşamak neymiş gördükçe anlıyor!





bir sabahtı hergün ki gibi işte
biraz neşeli, biraz buruk
biraz hareketli, biraz donuk
bir sabahtı işte yüzü geceye dönük
bir sabahtı işte ayakkabıların götürdüğü ayakları bilmediği yerlere...



hep koşaradımdı adımları
hep bir yerlere yetişme telaşı
hep uzanmalıydı elleri yoksula, mazluma,yaşlıya ve çocuklara
ve o da er kişi niyetine düştü yine o sabah da yollara...



mavisini kaybetti önce gök/yüzü
dumana bulaştı gözlerinin bebekleri sonra
karardı,karardı,karardı evren
dar geldi ciğerlerine can evi
infilak etti organları
beton bir kütle delip geçerken çelikten bedenini
yığıldı duvarlar üzerine!



bir akşamdı işte diğerleri gibi
gündüzünü kaybetmiş olmasıydı sadece tek farkı
Umut vardı ama hâlâ ardında
yaşatacaktı gideni ve kalanı!...










21:00/07.06.2015/Sev_tap