ŞEHİT TEVİL ARIK

Sene bin dokuz yüz seksen dokuz.
Aylardan Mart.
Erzurum Narman ilçesindeyim.
Görev yerim belli, Başkale Köyü.
Eski bir köy dolmuşu taşıdı beni.
Dolmuş mu beni taşıdı,
Yoksa ben mi dolmuşu, diye düşündüm varınca köye.
Hayatımda yaşayacağım ilk köydü burası.
Narman’a en uzak ve de en soğuk idi.
Eğer insanı da, havası gibiyse yandım dedim.
Oysa insanı sımsıcaktı, havasına inat.
Her gün arttı sevgi bende, hem de kat kat.
Mart ayı bitti, nisan ayına girdik.
Ama her yerimizi çepeçevre kuşatan, kar gitmedi.
Okulun kiremitlerinden aşağıya sarkıyordu buzlar ok gibi..
23 Nisan Bayramını kutlayacaktık ama yer yoktu ki.
Her yer buz ve her yer kar.
Tek çare temizlemek idi, karı ve buzları.
Önce kenara ayırdım kızları.
Sonra ne yapalım sizce nasıl temizleriz.
Bir ses yükseldi o anda: “ Öğretmenim kürekle temizleriz.
Bahçemizi temizleyip yapalım bayramı ” dedi.
Bu sesin sahibi idi yıllar sonra içimi yakan.
Okulda öne çıkıp atıldığı gibi, atılmış ortaya.
Haykırmış o muhteşem asker:
“ Son ocağımız tüttükçe,
Son erimiz sağ oldukça,
Alamaz elimizden bu cennet vatanı hiçbir it .” Diye.
Yıllar sonra haber verdiler bana;
“ Öğretmenim Tevil Arık şehit” diye.
Hem ağlamış tüm Başkale, söndü köyden bir nur diye.
Hem avunmuşlar.
Şehit Tevil bize, en büyük onur diye.

Düştüğü yeri yakar ateş.
Ateş düşmüşse bir yere eğer,
Oradadır feryat, oradadır hüzün ve elem.
Böyle bir hüznü, yazamaz hiçbir kalem.
Ey şehit Tevil kardeşim,
Ey sevgili öğrencim.
Benim öğretmenin olarak hakkım helal olsun.
Her öğretmen gibi yalnız öğrencilerime ders verdim.
Ama asıl sen hakkını helal et, sevgili şehidim.
Ben ders verdim, sen ise can verdin.
Benim dersim yalnız öğrencilerimeydi,
Sen ise, tüm dünyaya verdin en güzel dersi.
Askerlik, her birimiz için kutsal edadır dedin.
Her birimizin canı, bu cennet vatana fedadır dedin.

Vatan sevgisinin edebiyatını yapmadın sen.
Ne şiirler yazdın, ne de roman.
Şehitler ölmez diyor Allah dedin.
Ben ölümü öldürürüm, ama ölmem dedin.
İşte şehitsin ve de ölmedin.
Bu cennet vatanda her anne, sana oğlum diyor.
Bu cennet vatanda her baba, sana oğlum diyor.
Var mı ötesi.
Sen Narman Başkale’den, öyle bir ateş attın ki gönüllere.
Tüm gönüller, o ateşle yürek dağladı.
Sana bir Başkale değil, tüm vatan ağladı.
Şimdi ben gözlerimden gitmeyen,
O masum, o güzel bakışına mı yanayım?
Yoksa, yüreğimi yakışına mı yanayım.
Sana Bingöl kırsalında, can vermek düştü aziz vatana.
Bizimse içimize ateş.
Bilesin ki; imrenir nice padişah, sultan, hakan sana.
Çünkü ebediyen cennet mekan sana.

Mustafa EROL
1999 Yılında Bingöl kırsalında hainlerin hain kurşunlarıyla şehit olan, 1989 Yılında Narman Başkale İlkokulunda öğrencim olan Şehit Tevil ARIK ve diğer tüm şehitlerimizin ruhları şâd olsun.