7
Yorum
10
Beğeni
4,5
Puan
1232
Okunma
Zor günlerimde şiire sığınıyorum.Bu şiir de zor bir günün ardından karanlık bir gecede kendimi gökyüzünde sırtımda kocaman bir çuvalla-ışıklar içinde- uçarken hayal etmemle başladı.
|
Ve gece dönerken güne
Sırtıma sardı bütün yükleri
Ben çektim aydınlıkları
Omuzlarımda yara izleri...
Sözler...En ağırı da onlardı
Attım birer birer gökyüzünden üzerinize...
Yoksa sanmayın ki kavgalar olurdu.
Ağırdı sözler üzerine düşenin kalbini kırdı...
||
Ben çektim aydınlıkları
Omzumda yara izleri
Oysa hiç sevmezdim nefreti
Aldım elime üfledim üfledim.
Dağıldı bir avuç toz gibi
Hanginize çarparsa artık
-Her zerresi buzdan bir sur gibi-
Bilmiyorum, umrumda da değil zaten
Dedim ya sevmem ben nefreti
|||
Omzumda yara izleri
Ben çektim aydınlıkları
Ne zaman hissetsem bir sızı
Atıverdim sevmediklerimi
Şimdi görürseniz gökte aydınlık çeken biri
İşte o benim...
5.0
80% (8)
4.0
10% (1)
1.0
10% (1)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz