Kırmızı güller güldü, ama sen hala da gülmedin!
Sen ki elemi, gamı bildin, meserreti bilmedin!
Eline tebessüm eden gülleri alıp sevmedin,
Sen ki elemi, gamı bildin, meserreti bilmedin!

Kapandın durdun ininde, işve yapmadın birine,
İndi ne kadar derdin varsa kalbinde ta derine,
Üşüştü gam, keder, tasa, eza, cefa hep serine,
Sen ki elemi, gamı bildin, meserreti bilmedin!

Âlem alıp şirince okşadı durdu al gülleri,
Gittin geldin hep aynı yerden bir ileri bir geri,
Dertler derdi kovaladı içinde yıllardan beri,
Sen ki elemi, gamı bildin, meserreti bilmedin!

Istırapların zulmete garikan eyledi seni,
Tahassür ettiysen de çıkıp göremedin gülşeni!
Tüm millet ne güzel temaşa ediyor bak evreni!
Sen ki elemi, gamı bildin, meserreti bilmedin!

Ve lâl oldu dillerin, konuşamadın bir söz ey mahbub!
Zihninde vardıysa ziyan, bak etti güneşin gurub,
Anlatamadın derdini bana şuraya oturub,
Sen ki elemi, gamı bildin, meserreti bilmedin!

Eyvah! Garikan oldun gittin alude-i-zulmete,
Düşmedi hüsünün ve mehasinin hiçbir kıymete,
Başvurmadın elinde yoktu da teselliyete,
Sen ki elemi, gamı bildin, meserreti bilmedin!

KÜÇÜK OZAN ( CML DMR)
ELVEDA’DAN
LÜGATÇE:
GURUB: Güneşin batması.
GARİKAN OLMAK: Boğulmak.
ALUDE İ ZULMET: Gecenin karanlığına bulaşmak