0
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
1629
Okunma
Ne rüyalarımdan gitmekden vazgeçtin
Ne de yokluğunla imtihan etmekden
Adınla yaşıyorum her günümü
Her nefesim Gülceyi zikrediyor
Benim için dökülen gözyaşların arşı titretiyor
Sesin can veriyor toprağa
Can buluyorum hasretinde
Hasretin ve yokluğunun dikenleri batıyor ellerime
Şiirlerim gül tenini övüyor satırlara
Kalemler adını yazmaya haya ediyor
Hayalini kurmak bile paha biçilmez asla
Sen benim 17 yıllık ömrüme bahar oldun
Açtı yüzümde çiçekler
Gül yüzünü gören bu garip
Şakıyan bir bülbüle döndü
ve Hiçbir ezgi tarif edemedi sesini
5.0
100% (1)
