Günaydın...
günaydın da kime?
kendimden başka kimim kaldı ki?
Bir tek sahip olduğum şey yazmak
yani kelimeler....

Bestesiz hayatım ve de renksiz.
Ne bir sevgilinin sıcaklığı var
ne de annemin ’uyan artık’ sesleri.
Günaydın,
günaydın da kime günaydın?
milyonlarca insan içinde nasıl yalnız kalabildim ki ben.
Ya çok bahtsızım.
Ya da yalnız kalmayı hak eden biri...

Günaydın,
günaydın sanada eski sevgilim.
Benden sana bir öğüt eski sevgili.
Sen günlerini hep aydın tut.
Sakın ha sakın karartma başka biri için günlerini.
Yoksa kimse bakmaz suratına.
Ben gibi kalirsin bak ortada...
Sakın gözyaşlarını bir erkek uğruna dökme...
Bırak güzelsin beni ağlattıgın gibi onları da ağlat....

Günaydın eski dostlar,
günaydın eski sevgili
günaydın annem
ve de günaydın tanımadığım insanlar....
Ben şimdi uykusuz gözlerle
bir geceyi daha devirmenin mutluluğundayım.
Kâbusları bir gece daha ertelemenin korkusunda.
yine kalemim ve kağıdımla yazmaktayım.... Günaydın, günaydın evimin önünden geçen güzel yabancı....