Bazen beklersin yeni günü sabaha hasret kalırcasına.
Saat sanki durmuş. Ne akrep ilerliyor ne de yelkovan.
Yerinde sayıyor herşey...
Bir tek hareket eden ben miyim?
Ne bir rüzgar var. Ne de bir ses...
Duyduğum tek ses kendi nefes seslerim.
Yeniden bakıyorum saate. Az da olsa ilerlemiş.
Ve bir bakıyorum ki güneş doğmuş.
Ufaktan başlıyor kuş cıvıltıları.
Gecenin karanlığına gömülmüş her canlı bir anda çıkıyor meydana..
Güneşe hasret kalırcasına raks ediyorlar meydanlarda.
Sonra bir bakıyorum ki gün ağarmış, akşam olmuş.
Herşey sanki tekrar başa sarıyor.
Bir anda sessizlik çöküyor etrafa.
Herkes kabuğuna çekiliyor ertesi günü beklercesine.
Hayat biraz daha yavaşlıyor.
Her dakika, her saniye zamanı bir adım daha itekliyor.
Ve sen içini dinliyorsun saatlerce.
Derken uyuyakaldığın geceyi gündüze bağlıyorsun.
Etrafta kuş sesleri...
Şarkı söylüyorlar adeta ve yeni güne merhaba diyorum.
Bu günde güneşli. Bir bardak eşliğinde başlıyorum yeni güne.
İşte o an tüm dert tasa gidiyor insanın aklından.
Keşke... Her vaktim aynı böyle kalsa.
O zaman severdim belki karanlık geceleri...