benim bir ağacım var küçükken kendi elimle diktiğim
baştan sona beraber büyüdüğüm
çok zamandır gidememiştim yanına
dün gittim sonunda verdim selamımı arkadaşıma
ağaçtan arkadaş mı olur evet olur neden olmasın
almadı selamımı söyledi nedenini
-hoş geldin vefalı arkadaşım!
umursamadım dediğini ben zaten hiçbir zaman umursamam böyle sözleri
oturduk öylece karşılıklı
birinin söze girmesi gerekti,girdim
döktüm içimi meşeye
döktü yaprağını meşe,
senden başkasına güvenemem dedim
güvenme dedi
sırtımı dayamak zor başka ağaçlara dedim
zordur dedi
anlamadım bana karşı mı soğuktu yoksa onun da mı vardı bir derdi
ben anlattım meşe dinledi ama açmadı gövdesini yaslanayım
belli vardı bir derdi
büyümek sıkıcı imiş dedim dokundu omzuma
büyümek istemiyorum arkadaşım
-bende,dedi
bu cevapla birlikte sordum meşeye nedir baharda yaprak dökmenin nedeni
bir dokun bin ah işit
aşık olmuş arkadaşım
o anlattı ben dinledim saatlerce anlattı
-kim dedim
-zeytin!
olacak işmiydi şimdi bu
nasıl olabilirdi bu?
benim garib arkadaşım zeytine tutulmuş
seviyorsan dedim
sus dedi anlamadım niye
nedir bu aşkın önündeki engel?
-çınar
kara çalı gibi girmiş aralarına
yakın arkadaş,zeytinle çınar
çınar meşeyi sever meşe zeytini
ne aşk üçgeni ama!
gözlerinden bahsetti kara kara koca koca gözlerinden
döktü meşe bir yaprağını daha
döktüm bir katre gözyaşımı
yaslandı göğsüme meşe döktü içini
döktüm içimi
-iyi ki geldin yoksa çıldıracaktım dedi meşe,bilmiyordum
bu kadar mutsuz olduğunu
bilmiyordu bu kadar mutsuz olduğumu...
bir daha bu kadar yalnız bırakma beni dedi
bırakmam neden bırakayım...