ben nasıl üzgün olmam ki bu gayya da
çırpınıp dururlarken gözlerimin önündekiler
el kol gönül sıkıştırılmış çıkarcının kör çarkına
tıpkı bir çuval gibi savrulurken çocuklar
zılgıtları geliyor anaların derinlerden
son kalan umutları da bir çırpıda yontarken
şehitler inler mezarın da yazık olsunlar la
utanıp sıkılmadan da vatan millet nutku atarlar
hayâsız ve arsızcasına otlanır terimiz de
gözleri parlar hazır lokma olmuş bedenlerimizde

işte yine o ses ve yine o aynı dönme
ve illa ki hep aynı cüretsizce cümleler dilinde
ihtişamı gösterip de kuyumuzu kazıyor
içindeki yüzyıllık kinle
ve yüzünde ki o sahte ve sinsi tebessümüyle

bıkkınlıklarımıza bile aldırmıyorlar atıp tutarken
it ölüsü karıştırırlar insan leşlerine
öylece kala kalırım bu bilmeceye
veya
kulaklarımız tıkanır asimile edilirken beyinler
hükme esir kalır yürekler
dillerinden bal akıtarak yenilgilere
çıkış yolları tıkalı gideriz umutların çöküşüne

ne zaman söner ki bu cehennem
her yan ateş her yandan yağıp durur hile ve desise
odun yerine kendilerini taşırlar bilmeden yanar insanlar
isyan et ne duruyorsun der vicdanım ama o da ne
tümden dudaklar bile kilit altında dillerimiz dönmez ki içinde

peki biz kime nereye baş vuralım sahibimiz kim desek de
altta-üste yanlarda ileri-geride de hep onlar
ters geri tornistan ediliriz bir iki tılsımlı sözler düşer nasibimize
yüreklerinde geçmişin hainliklerinin acıları kin üstüne kin yığıyor
çocuklarımız bile acıyıp durur bu zavallı halimize
utanmasalar onlar bile tükürecekler yüzümüze
utançla kaçarım özden hatırlamamak için geçmişin acizliğini

zaten o gün bu gün yüzler bir daha asla hiç gülmedi ki
gelemez ki bir daha bu aleme o inançta bir “ak tolgalı”
haykıramaz ki tüm haşmetiyle durma sakın hadi “ilerle”

tek o gündü sadece bin atlıyla çocuklar gibi şen oluş

hayrola nedir sizde ki bu şaşkınlık bunca telaş
hangi evde bir can bıraktınız ki sinmemiş
ölümüne size karşı durabilecek kim kaldı ki
mazlum ve garibanlar mangası etmediniz mi bizleri
hiç kalmadı ki bizde o mecal
nasıl kalkışta küffara kim karşı duracak ki
kime ne kustu ki deccal
ne oldu şimdi nedir bu kaçış nedir bunca saygı
devler de şimdiden başlamış ne hikmetse bir kaygı ki ne kaygı…




(05.05.15) AZAP…