Öylesine dökülüyorum ki karışarak toza toprağa.
Toplayamıyorum kalbimin kırıklarını.
Acımasızca ezilen duygularım,
İsyanını haykırırken umuda.
Yüreğimse beklemede en koyu fırtınaları.
Kalbim şimdi bir çocuk hüznünde.
Küstüm diyor,oynamıyorum ben bu oyunu.
Öylesine kırgın.öylesine ağlamaklı..

Yakıştıramıyorum kendime bu hallerimi.
Bu ben olamam diyorum,olmamalıyım.
Yakışmaz bana bu dağılmalar.
Teslimiyet;sonsuza kapanışıdır gözlerin.
Hüzünlere değil..
Ve ben artık kendimi şöyle bir toparlayıp
Kaybolduğum o yerden yeniden bulmalıyım..


Haydi diyorum,haydi..
Zor olsa da topla dağılan parçalarını.
Öyle bir oturt ki yüreğine,
Sapasağlam,taş gibi,kaya gibi.
Güçlendir yeniden yüreğini.
Olur mu diye soruyorum kendime.?
Tüm yaşanmış acılara rağmen.
Güneş yeniden bakar mı gözlerime.?
Görür mü beni.?

Hep deriz ya hani,ihtimallerde hayata dahildir.
Önce inanmak;işte atılması gereken o ilk adım.
Umut ise aldığımız kocaman bir nefestir.
Yaşadıkça,yaşama dair...


Gülseren MORKAN