Kararmış vicdanlara dönüştükçe insanlar,
Kirli kent, kirli sokak, yüze kapanan kapı.
Paranın lisanından konuştukça insanlar,
Taş taş dökülüverir vicdan denilen yapı.

Yüzü düşmüş yüzlerde inanç yok, düşünce dar,
Mazluma el veren yok herkes ezen ezene,
İnsanlar arasında hırs ve kibirden duvar,
Sessiz olacaksan gel, gel bu kirli düzene.

Vadesi gelenleri kabul ederken toprak,
Doğmak için dünyaya sıra bekler bebekler.
Toz duman her bir taraf, yerler kurumuş yaprak,
Sokaklar arınmaya kuvvetli yağmur bekler.

Yağmur taşta temizlik, toprakta bet bereket,
Tohum damlayla çatlar, toprakla filizlenir.
Yağmur deryada hayat, ırmakta güç, hareket,
Her damlanın içinde ilahi sır gizlenir.

Dünya cehennem gibi, gökten ateş yağıyor.
Doğduğun yerdir vatan, kolayca terk edilmez.
Coşari, her insana güneş başka doğuyor,
Yağmurlarda ağlama, gözyaşın fark edilmez.

İbrahim COŞAR