Ardında bıraktın sultanım,
Seni sevenleri, dünyada bıraktın.
Bıraktın bizi zalimlerin eline,
Sendin bizim kalbimiz.
Senindik biz,

Nerde yardıma muhtaç bir yoksul görsek,
Sen gelirsin aklımıza,
Nerde bir mazlum, dışlansa sen koşardın yardıma.
Biz kimdik ki
Bu dünyada sahte kimliklere bürünmüş, zalim insanlardık.

Sen değil miydin, bir köpek ve yavrularını emzirirken,
On bin kişilik ordunun yönünü değiştiren,
Bizdik İnsanlar açlıktan ölürken,
Onları izleyen...
Sen vardın, dünya cennetti,
Ama yoksun Cehennem dünya...

Sendin Kızını omzuna alıp mekke sokaklarında dolaşan ilk kişi..
Yine bizlerdik kızlarımızı diri diri toprağa gömen,
O kırmızı güller senin elinde başka bir kokardı.
Bizim elimiz de hep kan vardı...

Öyle günahlar işledik ki, dönüpte bakamadık ardımıza,
Öyle karanlıkta kalmışız ki, gözlerimizi açıp ta bakamadık ışığa,

Senin adınla başlamadık yemeğe,
Gözümüz hep açtı,
Görmedik aç olanları,
Çünkü bizler hep açtık...

Sen gittin ya Sultanım , ne çok dostun varmış,
Hepsi sokaklara dağıldı,
Hangisi senin dostundu onu şaşırdık.
Bürünmüşler melek kılığına,
Aslında şeytanmış,