Kapkara
Bir
Gecenin
Zifiriyim.

Yıldızların isimleri
Her daim
Kıskandırmıştır
Beni.
Hiç kimsenin
Zerre kadar
Tereddüdü olmasın
İsterim.
Adımlarını gözleri
Kapalı atanlara
Hep
Özenmişimdir.
Kim bilir,
Ne kadar güzel
Düşülür böyle adımların
Sonunda.
Karanlığın öz suyundan
Yudum yudum alırken
Damarlarıma,
Ben hep
Tereddütsüz insanlar
Hayal ederim.

Bir gün,
Sisler içinde uyanır güneş,
Kaldırımlar ölü ruhların yataklığını
En yalın acı ve ağır kasvetleriyle
Usul usul yapmaktadırlar.
Soğuk ve
Kimsesizdirler onlar.
Tereddütsüzdürler.
Sapsarı akar kanları,
Hiçbir kanalizasyona dökülmeden
Şehrin şah damarına
Zerk olurlar!
Fikri bütün,
Vicdanı dünden kalma,
Sakladıklarına “örümcek yuvaları” ismini verenler,
Şimdi büsbütün
Köşelerde sıkışıp
Sis duvarlarını aşmaya
Ve karanlıklardan
Kurtulmaya
Yalnızca
“Çalışacaklardır”.

Gördüm onların
Can çekişerek
Hayat bulduklarını.
Lakin;
Hiçbir tasvir
Gördüklerimi
İfade edemez.
Hatta “ifade”
Kokuşmuş bir karakol sancısı
Olarak sessizce kalır
Eski bir sözlükte.
Daha ötesine
Hiçbir kelime
Geçmeye cesaret
Edemez.

Ben
Kapkara
Bir gecenin
Zifiriyim.
Gördüklerim
Gün ışıyınca
Benimle birlikte
Yok olup gidecekler…

Zihnimi okumayı asla beceremeyeceksiniz!