Ne törpüler eskittim sivri yanlarım da.
Ne kalemler tükettim gözlerin uğruna.
Yüreğimin meydanı ne savaşlardan galip çıktı.
Kaç mağlubiyeti bozguna uğrattı şu gözlerim.
Acaba uğruna kaç cümleyi kurşuna dizdim.

Sen...ilk nefesimsin.
İlk delirişim.
İlk dirilişimsin.

Hangi arkeolog buldu içimdeki sen fosilini.
Hangi tarihi eser kaçakcısı ihraç etti.
Hangi büyüyle çeldiler aklını.
Hangi hain söyledi o ihanet sözcüklerini.
Ve bugüne kadar hangi doğru gemisi batmadı yalan denizinde.

Kaçıncı fırtına kopardı seni benden.
Kaçıncı yağmur sildi izlerini.
Kaçıncı otobüs taşıdı anıları.
Kaçıncı yalan tahammülünü zorladı.
Ve kaçıncı perdede sapladın kör hançeri yüreğime.

Hangi sapaktan döndü mutluluk.
Ya da hangi orman yolunda gizleniyor.
Sahi neden durmadan kaçıyor.
Ya da herkes neden kovalıyor.
Niye kimse tutamıyor ve bulamıyor.
Sahi o hangimizi daha çok seviyor.

Neden bu acı silsilesinin sonu gelmiyor.
Tam bitti derken zaman neden durmuyor.
Bu çocuk neden ağlıyor.
Peki gözyaşları nereye gidiyor.
Bağırıyorum da sesim neden duyulmuyor.
Neden kimse anlamıyor.
Ya da anlatamıyor.

Ayrılık neden her defasında benim kapımı çalıyor.
Neden bunu hep yapıyor.
Aslında beni hiçte sevmiyor.
Hiç sevmiyor.