Tanınmaz biriymişim gibi, bakma bana.
Ben!
Kuytu köşelerin,
Parklardaki kırık bankların arkadaşıyım.
Gelip geçenlerin bakışlarıyım.

Hiç’ mi görmedin beni?
Hiç’mi görmedin?
Dalgın, dalgın güneşin battığı yere doğru bakarken.
Oysa!
Çok zaman yaşlıdır gözlerim.
Sol elimde sigaram tüterken olurdur, oturduğum yerde
Sağ elim çenemde
Ve!
Derin kuyulara düşerdir düşüncelerim.

Tanırlardır beni oysa.
Tanırlar beni.
Garip, garip sokaklarda solaşmamdan tanırlar.
Yalnız başıma!
Banklarda oturmamdan
Tanırlardır, beni.

Biliyor’musun?
Bazen bir çift kumru gelir konardır oturduğum yerde önüme
Başlarlardır,
Kanat kırıp sevişmeye.
Kırık banklarda oturmuş kara, kara düşünürken.
Ben bakar!
Onları kıskanırım.
Ve sonra!
Dalar, dalar giderim, yıllar, yıllar öncesine.
Kumrulara, bakarken.

Biliyor’musun?
Çoğu zaman, deniz kenarları olurdur gezindiğim yerler
Bir kenara ilişmiş, mavilere dalarken
Otururdur yanıma,
O güne kadar, hiç tanımadığım garipler.
Konuştukça onlar tanır beni ve ben tanırım onları.
Tanımayı tanırlar’da!
İçimi kasıpkavuran ateşi, ne işse göremezler.

Ben parkların
Ben yalnızlığın ve kaderine küsenlerin arkadaşıyım.
Ve ben!
Kaybedilmiş dostların anısıyım.
Ve bir’ de!
Yanımdan gelip geçenlerin yüreklerinin sancısıyım.
Ve!
Elimde bir simitle, karnımı doyurmaya çalışırken
Görenlerin acısıyım.
İşte bu yüzden herkes tanırdır beni.

15 Nisan 2015-04-15
Ahmet Yüksel Şanlı er