""Karanlık Sokakların Beyaz Düşleri""





Yorgun bulutların arkasına saklayıp
Nevbahar’a hâmil yağmur gözlerini
Seyre dalarsın ya
Kuzgun istimlaklı perdeleri örtük pencerenden
Kırağı vurmuş buzul bastı dal kırıklarını
Bilir misin
Kirpiklerime tutunan
Toprak kokulu çiğ tanesidir her umutsuz bakışın
Her bakışın
Namluya sürülmüş hayta düşlerimi sıyırıp da geçen
İnsafsız bir avuç cam kırığı




Kurtlanmış
Nemli ahşap umutlarla beslenen
Sokra yüreğine yaslayıp
Çelik pervazlı teğet duyguları
Ararsın ya
Sözlük sayfaları arasında
Plâtonik sevdaların
Kütüğe işlenmemiş kayıtsız kimliklerini
Bilir misin
Ne zordur
El ayak çekilince geceden
Kalın şiir kitaplarından ezberlenen çalıntı cümlelerle
Çizmek seni an’a z’amana
Şâir kırar da belini kaleminin
Beyhûde harcar da kelimelerini lügâtlerinin
Yine de anlatamaz
Sesinde notalanan
Serencâm-ı aşkın esrarlı ahengini




Sana vurguncasına yazılan her satır
Bir martavaldır oysa ki
Bir laf-ı güzâf
İstif insan kokan kalabalık şehirlerin
Yalnız sokaklarına terk edilmiş
Bir tutam şiir enkâzı




Sen
Karanlık Sokakların Beyaz Düşleri’ne adadığım
Azâd berdân şiirimdin Sevgili
Korktuğumda
Ağladığımda
Esrik rüzgârların kuyruğuna takıp
Arşın âlâ sûretine uçurduğum
İki avuç arası kanadı kırık duâm
Müflis yüreğimin
Söz geçmez
Usûl bilmez
Melânkolik gizleriyle yaptığım neticesiz ezelî Kavgam

Melâlim
Hasreti Gizlim
Hepsinden öte Şiirim’din Sevgili Şiirim
Mısra mısra gideceksin benden
Yiteceksin sen de bilirim
Yine de anlamam
Yine de uslanmam
Herkesi alıp karşıma
“Sana Rağmen Yine de Sen”
Derim.