Yar…
Derin bir hüzün içindeyim
Ne kadar tefekkür etsem, sığ halindeyim
Ufkum, afakım, ülküm, idealim adeta yorgun bugünlerde
Kime baksam, sessizce temaşa edip halini yoklasam telaşın ellerinde


Ben yine
Mahzun ve mazlum olarak
Hüznümle baş başa kalıyor ve yazmaya başlıyorum
Bilmiyorum kimler okuyacak ve bu hicrana sahip çıkacak
Benzer nedenlerle gönül ikliminde buluşarak, ruhi insicama açılacak


Hissiyatıma
Seslenen ve fevkalade etkileyen
Bir besteyle düşüncelere dalıyorum, uzak diyarlar adına
Uçsuz bucaksız bir yola çıkmak istiyorum, refik ve gönül dostlarıyla
Ne, niçin, neden ve hangi gerekçelerle hissiyat yazıyor çareler arıyoruz


Onca edip ve şair
Aklıma geliyor ve yaşadıkları hüzün
Yalnızlıklarında, anlaşılmadıklarında, sevda ve aşklarında
Ruhunun en müstesna sayfalarını açarak hicran ve hüzünlerini
Hoş bir seda olarak bilinmeyen, gönül dostlarına bırakarak, yakarıyor


Ne anne ve ne de baba
Ve hatta karındaş olan en yakın akraba
Ömrünü vakfettiğin, her bir açmaz için gayret ettiğin
Fedakârlığın her çehresini sessizce hasrettiğin halde yetinmeyen
Fikir ve düşünceden uzak heva ve hevesler uğruna tahammül ettiklerin


Ne sessiz duran makbere
Ne hissiz bekleyen ve her geçen gün çürüyen bedene
Toprak gibi mümtaz ve mübarek ülfet ve değere, azgın nefse
Ölüm gibi hak ve hakikat gerçeğine, ibret ve idrak otağındaki sese
Beni benden alan ve hüzünle kendine katan mavera ve haşyet ümitlerine


Mustafa Cilasun