Parke taşlı eski bir meydan
Noel çamı değil orta yerinde,
el gibi duran
Ulu bir ağaç
Çıplak dallı, küskün… Kırılgan…
Belli ki yolculuğu çok uzaklardan
Dile gelecek gibi attan, atadan...
Dile gelecek sanki şanlı zamandan!

‘’Atkestanesi, 172-1999’’ yazılan
Yaftası on yıl eski
Yaşı, 182 olmuş demek ki...

Yanı başında şadırvanlı, mermer bir havuz
Onbeş adım ötede şehrin saat kulesi
Sene 1905’ten,
Sultan Hamit’ten!
Sanki ayılalım istiyor derin uykudan
Boşa akan zaman,
gözlerimize sokularaktan...

Beş adet top arabası kule önünde
Biraz üzgün, biraz somurtkan...
Vakit huzurlarında, el pençe divan...
Ama başları hâlâ dik
hâlâ da mağrur!
İnsan o günleri düşlese de, duyuyor gurur..

,,,,,,,,,,,,,,

Batı diyordu ya
O’na ‘OTTOMAN’
Mağripten Maşrık’a kadar nam salan
İstanbul’u alan
Yer, gök sallayan
Çağ kapatan,
Çağ açan;
Yirmibirinde toy bir delikanlıydı
Senin ceddin, senin dedendi
Fatih Sultan...
Mısır’da Yavuz Selim...
46 yıla sığmayan,
Muhteşem Süleyman...
At sırtında yazılan fermanlar nerde?
Buyruğumuzdan tir tir titreyen cihan...


Adımlıyorum taşları sanki zamandan
Dönüyorum geçmişe taşlı meydandan
Taşlar ki araları yosun kaplanan
Utandım durumdan,
Hâlden utandım...
Düşünce aklıma Aktütün,
Dağlıca,
Çuval Vakası...
Başımızın üstünde ‘’Baş’’ diye duran
Olup bitenlere,
Bön bön ‘’Bakan’’ dan...
Utandım durumdan,
Hâlden utandım...
Başımızın üstünde bir baş belası...

Ya size ne demeli!
Hep sırtımızdan vuran Arap Milleti!
Ne geçti elinize şimdi söyleyin?
Zemzem suyu değil Şam’ı yıkayan!
Kenan İlinde kan...
Gazze kan revan...
Duyuyorum,
Hüzün çalıyor bu kez Mehteran...
Melodiler geliyor Kerkük-Musul’dan
Acılar duyuluyor Türk’ün yurdundan...
Bağdat’ta ağlıyor şimdi Genç Osman...
,,,,,,,,,,,,

1300’lerde başlayıp,
bu topraklardan
Ulu bir çınarın temeli olan
Yedi düvele birden meydan okuyan
İşte bu tepede,
Bu meydanda yatıyor
O iki Sultan
Orhan’la Osman…

(Mekânları Cennet Olsun)

Bursa, 16 Şubat 2009