Hani hep benimleydin gölge gibi takipteydin
Ey vefa neredesin?
Leyla için boşuna mı dağları deldi Mecnun
Şirin uğruna Ferhat’a kum tepelerini aştıran duygu neydi
Dipsiz kuyularda kalmak Yusuf misali
Boşuna mı sevmişim seni
Ey vefa neredesin?

Vefa neydi sahi?
’Sözünde durmak,
Sevgi ve dostlukta sebat ve devamlılık
Birbirimizle kaynaşıp bütünleşmek
Seni, beni, bizi, hepimizi kucaklayan
Yüce bir duygu muydu vefa?

O yüce duygu, aşığın maşukuna
Maşukun aşığına sadık kalması değil miydi?
Aşk meşk ne gezer
Sevda beden tezgâhlarında satılığa çıkarılınca
Vefa zıt kutuplu mıknatıstır adeta…

Aşk acısı gibidir vefa…
Derin manalar bırakır seven gönüllerde
Gün olur hem duygular
Hem de duyguları açıklayan kelimeler
Veda bile etmeden gurbete çıkar.

Taht kursa da gönüllerde
Hasretin özlemiyle yanıp tutuşur yıllar boyu
Vefa dilimizden düşmeyen türkülerin tınısı gibidir
Taht kurduğu yüreğe hasret kalmanın hicranı ile inler
Vefa da bir gariptir, vefasız insanlar kadar

Hepimiz etten kemikten yapıldık Allah’ın kuluyuz.
Söz vermedik mi ona
Ruhlarımız yaratıldığında
Verdiğimiz sözün gereğini yerine hangimiz getirdik
Vefasızlık örneği vererek insanlığımızı bitirdik…

İyi iken Allah rızasını alıp
Darda kalınca mı son görevimiz vefa borcumuz olacaktı
Hepimiz insanız, girmişiz çıkmaz sokaklara
Gezerken o sokaklarda vefa’yı gördüm.
Ağlamamıştım hiç o kadar, gözlerim doldu
Saf tutmuşlardı insanlar ardı sıra
Sarıp sarmalamışlar
Musalla taşına yatırmışlar
Gözlerinde korku hâkimdi vefasızların
Kim bilir kalkacağından korkuyorlardı belki de…

Sessizliği safların önünden gelen bir ses bozdu
“Nasıl bilirdiniz?”
İşte o an tanıyanlar tanımayanlara
“iyi bilirdik iyi” diye anlattılar vefayı
“Ama eksik gitti” dediler…

Vefa, vefasızca çekip gitmişti sessizce
Saf tutanlar da “vefa borçlarını” ödemek için
Dizilmişlerdi sicim gibi!
Öyle ya insanlık ölmemişti
Son görev diyerek tuttular ucundan…
Vefanın yanından dahi geçemeyenler
El üstünde taşıyorlar şimdi “o”nu
Öldürdüler vefayı
Mekânı cennet, toprağı bol olsun
Boşalınca elleri açtılar semaya
Ruhuna el-fatiha…

Adettendir bizim insanımızda gıyabında konuşmak
Merak etme ey vefa!
Kaybettiklerimizin değeri kaybettikten sonra
Ruhu şad mekânı cennet olsun
El-fatiha dedikten sonra anlaşılırmış…


Mustafa KARAAHMETOĞLU
Ankara, 19.03.2015