Yıllanmış
Ve
Yıkanmamış bir kül tablasında
Yarım bırakılmış çoğullukları yolculayan peronlardan
Bir, yüreğinin kırsal utangaçlığı kalmış
Sabah ayazıyla nemlenen
Demir bankların üzerinde

Elleri
Yastık dağınığı saçında başında gezinen
Dirsekleri dizlerinden kuvvet bularak
Bacaklarına gömük bekleyen

Gerisi
Umarsızca çiğnenmiş
Korozyona uğrayan rayların
Demir oksit kokulu dişleri arasında





Say ki Sevgili
Gözlerini yaslayıp gecenin esmer göğsüne
Kirpiklerinle avladığın
Şiirler bağlayıp kuyruğuna
Dilekler adadığın yıldız
Kayıp düştü vurgunu olduğun
Şuursuz dalgaların taş attığı kuyuya

Say ki
Kırk Aşklı çıkaramadı
Usunun derûnuna kaleminin ucuyla itelediğin
Baba kokulu Deniz’den olma
Anne okşayışlı Rüzgârdan doğma
Lodos hırçını
Poyraz asisi kimlik haneli Sevgiliyi

Say ki
Bir sahil barakasının kırık iskemlesinde
Körkütük sabahladı saatler
Akrep zehirleyip çiğ çiğ yedi etini yelkovanın

Az dur
Dursun herşey
Zaman diye bir şey yok

Ve

Say ki Sevgili
Yağmuru giyinip ayağına
Parmak uçlarına basa basa
Yürüdü nâlende teninde aşk
Temmuz’un son deminde

Ürkme
Dedi Sevgili
Ürkütme





Gözlerimde demlediğim
Ortaçağ koyuluğundaki sevdamla geldim sana

İzin ver
Aklımın bâkir kıyılarına sardığım avuçlarımla
Dokunayım yarana

İzin ver
Son duam olarak
Secdelerle sunayım Sen’i Yaradan’a

İzin ver

İzin ver
mez misin