Hilâl’im
(Kızım Hilâl’in şahsında tüm çocuklarımıza ithaftır)

Elbet severdim seni,
Elbette aziz bilirdim, canımdan bile.
Bir başka anladım lakin.
Senden bu ilk ayrılışımda,bendeki seni.
Ağlarken, göz yaşlarımı sile.
Bir film seyrettim o an,
Başrolde sendin...
Bebeklik yılların,çocukluğun,gençliğin.
Hastanedeki çığlıkların,
Baba kurtar diye bağırışın
Deldi bağrımı,ve yaşadım o anı taptaze.
Bu ilk ayrılışımda anladım güzelliğini,
Eve giden yolların.
Ve de hoşluğunu,seninle geçen yılların.
Kapıyı sen açasın diye,
Kullanmazdım anahtarını evimin.
Kucaklamak,öpmek için eşiğinde kapının.
Önemin; önemimizdi yegane....
Benim,annenin ve kardeşlerinin yanında.
Ve de, nice anıların yaşandığı yuvada.
Bu yuva,hiç kalmamıştı böylesine bigane...
Anlamı değişti,tüm şarkıların.
Daha bir duygu seli oluşturdu türküler.
Kilitlendi sana tüm düşünceler.
Beynimde bir helezon oluştu sana yönelik.
Aktı sevdalar buram buram...
Bu hasret; ilim içindi,irfan içindi.
Aydın insanlarla dolası,vatan içindi.
Çocuğumsun,canımsın,yavrumsun.
Sana bütün emeklerim helaldir.

Biliyorum ki;
Yuvadan uçan; ne ilk, ne de son Hilâl’dir.
Bil ki,
Seni her saniye değil, her an anarım.
Başarıdır senden dileğim benim.
Yoksa,emeklerime değil,hasretime yanarım.


Mustafa EROL
Manavgat