Yıl 1954’tü
Sivas’ın Şarkışla ilçesi,
Elmalı köyünde;
Elma yanaklı
Nur topu gibi.
Bir erkek evladı doğurdu.
Fidan ana.
Adı.
Muhsin Yazıcıoğlu.

Okudu.
Veteriner oldu.
Siyasete atıldı.
12 Eylül askeri darbesinde,
Yedi buçuk yıl.
Mamak cezaevinde
Ülkücü kuruluşlar davasında yargılandı.
Çarmıha gerildi.
Allahın yarattığı canına elektrik verdiler.
Tırnaklarını söktüler.
Ooyy ooyy Muhsin’im.
Liderim.
Alperen’im.

Gözleri parke parke taş duvarlarda.
Güneş görmeyen odalarda.
Betonlarda.
Üşüdü.
Hep üşüdü.
Ooyy ooyy Muhsin’im.
Liderim.
Alperin’im.

Azrail’le köşe kapmaca oynadı.
Dört defa kaza atlattı.
Ölümden döndü.
Azrail’e meydan okudu.
25 Mart 2009 günü
Maraş’ın Göksun ilçesi
Kanlıçukur’da helikopteri düştü.
Bir metre karın altında kaldı.
İşte oracıkta öldü.
Döngel köylüler
Keş dağında aradı.
Bulamadılar.
Bizlerde ‘’ dön gel ‘’ dedik Muhsin Yazıcıoğlu’na
Ama demekle olmadı.
İki gün kırk yedi saat.
Arandı cesedi.
İki yüz kişi seferber oldu.
Arandı, arandı.
Ama nafile.
Sonunda bulundu.
Bir metre karlar altındaydı;
Hani demişti ya;
Cezaevinde üşüyorum diye,
İşte şimdi de karlar altında üşüyor.
Ooyy Muhsin Yazıcıoğlu
Kaderi kara yazılı.
Maraş sana mezar oldu.
Yaptıkların nazar oldu.

Üşümezsin artık Reis.
Karlar yorganın oldu.
Topraklar yatağın.
Cennet mekanın,
Günahın af olsun.
Muhsin Yazıcıoğlu.