Önce çocukluğum terk etti beni.
Küçücük ellerim, minicik bilyelerim.
Köyümün tozlu yollarında
Peşinden koştuğum çemberlerim.
Sonra gençliğim. Gençlik yıllarım
Simsiyah, kıvır kıvır saçlarım.
Bitmeyecek sandığım platonik aşklarım.
Olmazsa olmazlarım, temel taşlarım.
Hepside birer birer terk edip gitti
Terk edilmek dostlarım acıdır, çok acı.
Dayanılması zor, sanki şiddetli bir sancı.
Bilmiyorum, son giden bu dost kaçıncı.
Çok sevdiklerim, değer verdiklerim.
Bırakmaz, asla terk etmez dediklerim.
Sonuna kadar sevdiklerim, güvendiklerim.
Onlarda gün oldu terk edip gitti.
Biliyorum hayatta terk edip gidecek bir gün.
Çocukluğum, gençliğim, sevdiğim gibi.
Güvendiklerim, özlediklerim gibi.
Terk edecek elbette biliyorum.
Bu hazin sonu, elbet bir gün bekliyorum.


Nizamettin AyhanÇelik
Şiir dünyam 2006