Düşmüşler;
Ceplerimdeki kırık dökük bilyelerim ..
Hatıralar kulaklarımın en ücra köşesine ağlar
Gözlerimi kapatsam üç noktalar dolaşır uykularımda
Bulutlar; ah bulutlar nerdeydi pamuk kollarınız
Beni kurtarmadınız .

Hani nerede o çocukluğumun susmuş yürek yarası
Yankılanır hıçkırıklarım dünlerime dair ne varsa
Dökülür yırtık heybemden bir bir yerlere
Bedenim buz ,
Burkulmuş sevdamın soğuk demir gülleri



Topladım güneşleri ardım sıra yumak yumak .
Toprak damlarda oynarken otların içinde kaybolan
Kırık bilyelerimi arayıp bulsam
Annemin ördüğü sarmaşık desenli
Yırtık kazağımın önüne doldursam .



Gökyüzünden aşırdığım mavi kırıntılarıma bansam
Bilyeleri taştan olan deprem çocuklarına hediye etsem
Aşkın olduğu dünyalara yusuf tutan kuşların kanadında yol alsam
Aşk/ın sessiz gözyaşlarına çiçek olsam
Sevdalıların ellerinde tomur tomur açsam .
Aşk/ın ham halini arayıp bulsam
Hatırlatsam ’üzgün kalplere
Hüznün "künhüne varsam ;
"Hù deyip bir parça nura bulansam.../



nurcihan erdogan