Anlatamazsın bazen yaşadıklarını,
Kimse anlamaz seni.
Ağlasanda duymazlar sessiz çığlıklarını.
Herkes kendi dünyasında, halini kimse sormaz.
Yapayalnız hissedersin.
Tutunacak bir dal ararsın şu küçük dünyanda.
Gece gibi sessizdir artık hayallerin.
Zaten bir önemi kalmaz söylediklerinin.
Kurduğun cümleler kifayetsizdir,
Seviyorum diyip de yalnızlığına terkedenlere.
Aklından bile geçirmediğin mutsuzluğu tattıranlara.
Verdiği sözü unutup başka yol arayanlara.
Hani ilginçtir ya,
Mutlu iken bir anda girer dualarına.
Bakışları alıp götürür seni başka diyarlara.
Sanki herşeyin olur bir anda.
Ama şair diyordu bağlanma öyle körü körüne .
Biliyordu o da giderse üzülecektin öylece.
Kalacaktın yine tek başına.
Sonu gelmeyecekti gözyaşlarının.
Keşkeler saracaktı geçmeyen zamanı.
Öğrenecektin artık bağlanmamayı.