Eylül ayında vazgeçirildim isteklerimden.
Sessiz çığlıklarımı,
Sessiz haykırışlarımı duyuramadım sana.
Hâlbuki gözlerime baksaydın anlardın,
Görürdün içime akan gözyaşlarımı.
Ve de çaresizliğimi…
Bir tek ben bilirim bir de sen,
İçimde yaşattığım sessizliğimi.
Eylül ayında düştüm kara sevdaya,
Sevdiğimi diyemeden taş bastım bağrıma.
Seni sensizliğinle sevdim,
Sensizliği de seni de içimde yaşattım.
Ben seni sevmeyi de,
Seni beklemeyi de Eylül’de bıraktım.
Ben seni sevmekten de Eylül’de vazgeçtim.
Kardeşi kardeşe düşman etti bu eylüller
İşkenceyi görüp, ölümü istediler
Tutsak edip, özgürlükleri uzaklara attılar
Vurgunlar yedi, sancılar çekti
Hem bedenler hem ruhlar
Dünya kavgayı da, barışı da Eylül’de yaşadı
Direnişi Eylüller öğretti
Zordur Eylül’ü anlamak
Zordur Eylül’ü yaşamak
Sitem etmez artık gönlüm sana
Yaşanmış incinmişliklerim, kırgınlıklarım
İçime attığım ne varsa
Attım Eylül’ün lodosuna
İçimdeki çocuğu Eylüllere bıraktım ben
Tırmanışım hep devam etti
Sonrasındaysa güneşi gördüm
Eylül dedi ki bana;
Hep gül.

Hatice Baltacı
Eylül isimli Şiir kitabımdan