Ey nerdesiniz,
kanatlarını maviyle yıkayan ateş gözlü kuşlar
ve sevdasını bir papatya gibi göğsünde dokuyan çocuklar
biz ki ölesiye sevdalanmazdık siz olmasaydınız
ışıklarla devşirmezdi umudunu gelincik tarlaları
bir avuç maviye tutsak kalmazdı gözlerimiz
ve özgürlük
büyümezdi yüreğimizin çağlayanında bir öfke gibi

şimdi yoksunuz
her akşam dalgın bir su gibi akıp giderken bakışlarımız
dalgalarını yitirmiş suskun bir denizde
bir kızıl tomurcuk harelenir kirpik uclarımızda her sabah
bin şafak yangınında tutuşur yanaklarımızda gözyaşı

ey ışık yüzlü çocuklar
alın bizide alın terkinize gittiğiniz yöne götürün
bizki sizinle her bahar bir yaprakta tanımlardık aşkı
ve başımızı dağyelleriyle bağlardık en dayanılmaz fırtınalarda bile
karanfiller büyütürdük içimizde
şimdi yoksunuz
hüzün aç kurtlar gibi kemirirken yüreğimizi ağrılarda
kanayan bir gül olur gülüşümüz, tetiği çeken ellerde
cemreler düşerken kankızılı sevdalara
fırtınalara özlemler savurarak
kalakaldık yaralarla dolu bir ihanetin ortasında

şimdi yoksunuz
evler yıkık, sokaklar boş, bakışlar dalgın
öksüz bir tomurcuk filiz sürer kirpikuclarımızda her sabah
dallar boynu bükük, kuşlar yaralı, insanlarda bir telaş
ak güvercin kanatlarına yazılı kaldı sevdalarınız
eğilmeyen bir dirençle özgürlük türküleri söylerken
bir uğultu ummanı gibi akıp gitiniz kendi rüzgarınızla
şimdi açıkartırmalarla kirleniyor gökyüzü
bir karartı çöktü umuda, dirence, sevince
güvenini yitirdi insanlar
şimdi Korkak Kaypak ve Alçaklarla doldu dünyamız...



Nuri CAN