Kalmadı gözümde fer, ufka bakmaktan yorgun!
Yüreğimin cezası, okyanuslarda sürgün...
Öyle ağır basınç ki, çoktan yemiştir vurgun!
Yeşeremez-veremez, kuru dalında sürgün...

Acılarla yoğrulup, sonucunu bildiğim
Hedefi belirleyip rotasında kaldığım

Zehir’i yudum-yudum şerbet diye içtiğim,
Ölmeden yüreğimin, kefenini biçtiğim...

Hakkın Olabilir Mi?

Peteğinde bağında O’na yer vermiyorsan
Özünle nefesinle sevginle örmüyor-san
Canından bir nebze can köküne karmıyor-san
Yeşerir mi zirveler, bağrını sermiyor-san,

Yağmur olup kar olup toprağa yağmıyor-san
Hakkın olabilir mi gönülden sağmıyor-san...

Ne Menem Bir Dert İmiş...

Bugün de battı güneş, umut yarınlarına...

Belki de bahar gelir kurumuş dallarına,
Gelen geçen gül serer dikenli yollarına...

Kimisi neşter vurur yürek yaralarına!
Bir fırtına kopar ki; sığmaz sınırlarına
Bir yenisi eklenir her gün sayılarına
Azgın dalgalar çarpar gönül kıyılarına...

Bugün de battı güneş, umut yarınlarına...

Ne menem bir dert imiş bu gönül muamması,
Elbet kendine ayan tanımı müsemması...

12.08.2011 / Metanet Yazıcı
*