O kadar mücadele ettim ki seni kazanmak için sırf sen üzülme diye hece hece ağzımdan çıkan her bir kelime savaş halinde benimle. Şimdi umudun bitişi gecenin felaketi ve düşlerin kırıklığı üzerimde. Dünya bu kadar kötü değildi elbette. Bize anlatılan pür dikkat dinlediğimiz herşeyin birer masaldan ibaret olduğunu çok geç öğrendim. Beni susmayan bir ozanın dertli türkülerinde bulursun artık. Bıraktığın gün tarumar olan hayatımın son saatlerini yaşıyor kalbim. Pamuk ipliğine bağlayıp ömrümün gerisini gidiyorsun şimdi. Bir rüzgar altüst eder şimdi beni. Bir damla yağmur bile boğar beni. Olmadık bir zamanda tepetaklak olan hayatımın ileriye doğru hızla sarışını izleye dur şimdi. Ben gittiğin gün öldüm. Seninle beraber koca bir şehri öldürdüm. Sana bakan gözleriminde katili benim. Yetim bıraktığın gülüşleriminde. Senden geriye ne kaldıysa hükümsüzdür şimdi. Yağmalanan yarınlarımın hesabını da soracak değilim. Git gidebildiğin kadar uzağa. Ne izin kalsın yollarda nede cismin bir an aklımda. Ben sokakların gözyaşlarıyla temizleyeceğim eline değen ellerimi. Gözlerimi gözlerine değdi diye nakledeceğim belkide. Ama her güldüğünde sana gelen ayaklarıma dur diyeceğim. Bu şehrin orta yerine susuşlarımı gömüp sessiz sedasız gideceğim. Kararlıyım bu defa. Bir sabah güneşi görememe ihtimali olsa bile, hep aynı kabusla uyanmaktansa ve derin hayallere dalıp sonra gerçeklerle yüzleşmektense vazgeçeceğim verilen nefesten atan kalpten...