bir kadın tüm karanfilleri söktü yüreğinden
geceye serpti sessizliği gibi
dilbaz şarkılar dilinde pelesenk olmuş
gece kadar siyah bir yürek bırakmış sevda artığı yılları
sonra yıldızlar üşüdü ardından bir bir yağdı şiir diye



ve o kadın şimdi şiir oldu yalnızlığının dudağında
gece kadar sensizim gece kadar sessiz



bir kadın yalnızlığının solgun rengine....
ömrünü gömdüğü içindi tüm yalnızlığı
içinde koca bir hiçlik yalnızlık ve yokluk
gece matem rengine yıldızları dökmüştü



ve o kadın ben olabilirdim gecede unutulan
gece kadar yalnız gece kadar sessiz



yıldızlar öksüz kalan geceye armağandı
hatıraların kara kaplı defteri gibiydi ömrü
bir kadın birde gece ağlıyordu şiirlerimde
yıldızlar üşüdü sessiz kalınca
gökte yüreğine düştü bir gece vakti



ve o kadın şimdi ben oldum yada sen haydi bul kendini
sonra topla gecenin dökülen yıldızlarını
öp yüreğinden sevdanın
öp ki yıldızlar ölmesin gece kadın yıldız aşk olsun



Mahmudiye Düzkaya