Gidişin kırık dökük yalnızlıklar bıraktı.
Ben her çift görüşümde sarhoş olmayı diledim.
Ama olmadım; onlar beraber onlar mutluydular.
Ben her aşk sözcüğü işittiğimde,
kulaklarımın aşka sağır olmasını umdum.
ama olmadı; onlar utanmadan söyledi aşklarını..
nice aşıkları kıskandıran cümleler fısıldadılar birbirlerinin kulaklarına.
ve ben yalnızlığımı bir kez daha anımsadım..

Gidişin yıkık dökük pişmanlıklar bıraktı.
Dilimin ücra köşelerinde keşke’ler barındı.
Şiirlerimin ücra köşelerinde kırgınlıklarım, hüzünlerim yer buldu.
Bana; hiç sevmediğim kimsesizliği bıraktın..

gidişin bitmek bilmeyen kimsesizlikler bıraktı.
gidişin yaşanmamışlıkları hatırlattı.
ve ben yaşanamayan herşeye küfrettim..
gidişin geçmek bilmeyen geceler bıraktı.
ayın, güneşe
güneşin aya dönüşmesini beklemeyi bıraktı..
dilimdeki keşkeleri çoğalttı.
ayın güneş; güneşin ay olmasıyla
umutlarımda her geçen zaman diliminde eksildi.
ama yinede bekledim.
yaşanmışlıkların hatrına,
izin vermediğin yaşanamayanların hatrına gelişi uzun gidişini bekledim..