Şairin kendi arşivindeki 19.12.2005 tarihli bir dökümandan aktarılmıştır.

Esnafın birisi canımı yaktı. Asla ve asla bütün esnafımız böyle demek istemiyorum. Benim canımın yandığına yanmam da aynı esnaf dul bir bayanın da canını yakmış, ona üzüldüm. Bayanın yanında, elinden tuttuğu 11-12 yaşlarında bir kızı vardı. Hem annesi, hem kızı ağlıyordu. O üzüntü ve kızgınlıkla çıktım dükkandan. Şiir de o ara çıktı. Fakat kızgınlığım fazla olduğu için epey sert bir şiir çıktı. Kendi kendime ben bu şiiri başkalarına okuyamam, diye düşündüm. Eve gidince anneme, bir beddua ettireyim şu adama, dedim.
O günlerde annem biz de misafir. Anlattım durumu:
"Ana şu adama bir beddua ediver" dedim.
Annem, "Oğlum ben ne bilirim" dedi.
Güldüm. "Ana, sen babama kızınca arkasından neler diyorsun, ben bilmiyor muyum ?" dedim. Biraz sıkıştırdım.
"Allah belasını versin" dedi.
Benim onunla tatmin olmam mümkün mü?
"Ana, o beddua ta Frigler’den kaldı. Aradan Selçuklu geçti, Osmanlı geçti, etme eyleme günümüze uygun bir şeyler söyle" diye sıkıştırınca, bu seferde:
"Allah yerinde yatırmasın" dedi.
Bu sefer, "Geri gelip başkalarının canını mı yaksın?" dedim.
İyice bunalan anam, "Oğlum ben ne deyim elin dürzüsüne!" dedi.
"Neeeeeee?" dedim
"Dürzü!" dedi.
Ben aradığımı bulmuştum.
"Ana, tamam. Ben gerisini söylerim" dedim.

Kaynak: www.rasimkoroglu.org