fersiz bakışlarıyla yüzümü avuçlayan
bir cellat gölgesi gece
dağınık vücudumu tek eksende toplayan ise
zamanda çıktığım arsız yolculuğum
kalbimi tembihleyip verirken bir emanetçiye
kendimden de vazgeçiyorum
hayatın labirent yoksulluğunda
yalnızlığıma soyunup
kalabalıklara diş gösteriyorum
sevdanın yanık kokusunu unutup
sokak dolusu içime konuşlanan
gün artığı sis kokusuna tenezzül ediyorum
hayatın sadist senaryolarında ezber ediyorum acıyı
ruhsuz bir aktörden farksız oynuyorum bu oyunu
hücreye kapatılmış kendimle
özgür bırakılmış kendisizliğimin arasında
ilmek ilmek dokuyorum yaşamı
unutmak ile vazgeçmenin sınır çizgisinde
ardışık akıl tutulmaları birikiyor zihnimde
övgüye değer bulduğum bir ölümü tac edip başıma
bu mahsenin penceresiz bir köşesinde
ziyan ediyorum asılsızlığımı
toplayın şimdi tüm yargıçları
gecenin kefeni üzerimde iken
bu zorba yaşamak sevdası
tam da bu şiirden tutuklanmalı
..

- Abdullah Cemek