Yine yalnızlık akıyor kalemimden bu gece
Yine bir yerlerden çıkıyor canımı acıtan o eski anılar
Ve ne kadar uğrassamda acılarını bitiremiyorum içimde
Kalemim ağlıyor, ben yazıyorum bu gece


Yine karanlık odamın içinde yaktım bir sigara
Oturdum daldım anılara
Ve yaptıklarımın aslında
Çok büyük bir ahmaklık olduğunu bile bile hala takılıyorum
Ve kızıyorum kendime hiç hak etmeyen birine ömrümü heba ettiğime

Üzülüyorum, çünkü hiç sevmeyen birini çok sevdim
O kadar çok sevdim ki çok sevmenin sevgisizliğine uğradım
oysaki mutluluğu bende görmüştü
Ve daha mutluluğun kapısını açmıştım ben ona
ama o ise tepti bu fırsatı ve kaybetti.
Ve öldü gitti içimde
Ölenle ölünmediğii gibi
Aslında takmıyorum da eskisi kadar
Her insan hata yapar ve oda yaptı
Ama o hataların en büyüğünü yaptı
Ve çünkü beni kaybetti...





Sabri ZİYTAK...