Geride kalmışlıklarım var çok ilerilerde.
Hep kayboldum bildiğim yerlerde.
Sokak çok küçük ama çıkış kapısı nerelerde.
Derinlerdeki düşüncelerim aslında hep yüzeylerde.
Ağlamışlıklarım var hepte en çok güldüğüm yerde.
Anlamsızlıktan anlam çıkarmakta kimin haddine.
Ben çoktan unuttum o takılıp kaldığın yeride.
Yerlerin hepsi unutkanlıklarımın elinde.
İsimler artık pek anlamda ifade etmemekte.
Senin durduğun yerlerde bu adam hep ilerlemekte.
Kazanılmayan şeyleri kaybetmekte.
Kuruyan yaraları tekrar deşmekte.
Deştikçe iyileşmekte.
Bilmediklerini de bilmekte.
Sevdiklerini sevmemekte...
Sevmediklerini sevmekte.
Kim bilir ne zaman biter bu dönence.
Ne zaman biter bu ahmak silsile.
Cam kırıkları gibi parçalıyor her nefeste.
O nefeste gözlerimdeki son cümle.
Anlaman lazım sessizce.
Bu bilmen gereken tek bilmece.

Aslında her şey iki kelime.
Ve aslında her şey...
O iki kelimedeki tek hece.