“Özentisiz ölüler/
Çekiştiriliyor saçlarından/
İrfan kuyularına…”

Sarı yazsam seni;
Ablak gün başaklarına
Bir çocuğun gülmesinde
Ağlamasında diğerinin
Kirli elleri yumuk
Bitli saçları/
Sümük ayazı bakışları

Kırmızı olsa;
Derisine işlenmiş
Anıt duvar kadınlar
Gülüşleri talan/
Ölümleri yalan
Boş dünya
Teninde…

Karaya düşer!
Avurtlar çaresiz
Sözler bitmiş/
Görüntü bozuk
Sisli aynasında
Zaman sökükleri
Tutturulur dirence…

Ak desem;
Bir kefenin yüzü var
Patiskadan/
Bir de verilmiş sözü var
Bele kuşak acılar
Demlenirken…

Morluk!
Özentili yanımın
Duhula uğramış nezaketi
Ruj kapamalar var/
Mor tedavisinde
Işıl ışıl…

Ve mavi!
Ölü balıkların yüzü
Karada durunca bir ziyafet
Kötürüm bakışlı kedilere
Denizde öl/denizde…

Zürriyet salasında/
Kanatsız kuşlar taşısın naaşını
Ölü sevgiliye mavi türküler yeter

Diren gönlüm…