Asude hanım

Yüzünüz manzaralı goblen
çenenizde bir ben
denizi çimeni de vardı sanki
yüzünüz Halice dönük
sırtınız Anadolu hisarı
saçlarınız sarı
mıydı

sönük
dü her ne varsa yanınızda yörenizde
törenizde
hata mıdır desem
adınız Asude
yüzünüz ak patiskada kanaviçe

çok renkliydi dünyanız
hiç durmazdınız evinizde
arabalı ada vapuru gibiydi yaşantınız
bata çıka her gün giderdiniz adalara Modalara
alacalı bulacalı farbalı çingene eteğinizle
balkona çamaşır asardınız ya
yüzünüzde yaşmağınız
o kaçamak bakışlar neydi o gülümseme

yani yok hayır deme
yin şimdi

biliyorum banaydı bu işve bu göz süzmeler
hayy çok yaşayın siz e mi Asude hanım
ne yalan söyleyim
siz aslında çok güzeldiniz
desem ki tığ işi oya has cemaliniz
sıfır boya yüzünüzde

inkar edemem
kudretten güzeldiniz
o son gün müydü hani
son görüşmemiz mi
bana rıhtımda el sallamıştınız
elinizde şemsiye üstünüzde Ferace
ve ben de son kez göreceğim görürüm diye
koşturmaktan kara su inmişti ayaklarıma
az mı koşmuştum peşinizden
son dakika yetişmiştim
gemi kalktı kalkacak

Allah’ım o ne gündü
hangi gündü bilmem ama dünlerden bir gün
hangi mevsimdi derseniz
galiba sisli ve yağmurluydu İstanbul
lakin bu anımsadıklarım
çook çok eskidendi
Asude hanım

Yüksel Nimet Apel

24/Eylül/2013/Salı/Bodrum